Opisywana dziś whisky została wydestylowana w lutym 2006 roku, butelkowanie natomiast miało miejsce w sierpniu 2016. Cały ten okres destylat pracował w beczce typu Butt po sherry Oloroso. Brak filtracji na zimno, brak barwienia karmelem oraz butelkowanie z naturalną mocą na poziomie 51,3% ABV. Whisky stanowi jedną z serii Selection VI i została wydana przez francuskiego niezależnego bottlera Le Gus’t.
Nos – drzewo sandałowe, ławka kościelna , polewa czekoladowa, ziele angielskie, pasta do butów, herbata
Finisz – średniej długości, popiół, parafina, rodzynki, kawa
W trzech zdaniach: Przyjemna, dobrze ułożona i nieoczywista whisky z dużą ilością wytrawnych czerwonych owoców oraz śladami tytoniu, popiołu a nawet parafiny. Jak na dość młodą pozycję whisky jest wielowarstwowa i dobrze zbalansowana z bardzo dobrze ukrytym alkoholem. Warto spróbować.
Opisywana dziś whisky została wydestylowana 14.10.2009 roku i spędziła ponad 11 lat w beczce pierwszego napełniania po francuskim winie wzmacnianym Rivesaltes. Butelkowanie z naturalną mocą, bez barwienia karmelem oraz bez filtracji na zimno nastąpiło 15.04.2021. Powstały 323 takie butelki uzupełniające serię „Zagrożonych Gatunków”.
Nos – rodzynki, petrykora, daktyle, orzech, słodko-kwaśne nuty winne, beczka, mokry tytoń, laska wanilii , zacier z porzeczek
Smak – czekolada z orzechami (ta z okienkiem), rodzynki, żurawina , kakao, herbata Earl Grey, zioła
Finisz – średniej długości, espresso, cierpkie wiśnie, chili
W trzech zdaniach: Kto czyta moje wpisy ten wie, że takie winne słodko-kwaśne, wytrwane tematy to moje klimaty. Łatwo się przejechać na takiej beczce jednak tutaj spasowało mi wszystko. Bukiet jest najmocniejszą stroną Rysia i mógłbym siedzieć i wąchać i wąchać i….ech… 🙂 Na języku również wszystko gra i wspomniana słodycz dobrze równoważy się cierpkością i winnymi akcentami. Alkohol nie przeszkadza, whisky jest dobrze ułożona i bardzo pijalna. Finisz zadowalający, nie psuje odbioru całości. Bardzo dobra selekcja. UWAGA! Popularny gatunek półkownika został zagrożony przez Rysia! Otwierać na miłość boską!
Opisywana dziś whisky została stworzona przez Andiego Wattsa, który w latach 80-tych miał przyjemność pracować w destylarni Bowmore. Whisky powstała w RPA w destylarni James Sedgwick i dojrzewała przez conajmniej 12 lat w beczkach z amerykańskiego dębu, które uprzednio wypełnione były trunkami różnego rodzaju. , Mamy tutaj naturalny kolor, brak filtracji na zimno oraz butelkowanie z obniżoną mocą do 46,3% ABV
Nos – przyjemny torf, dużo cytrusów i miodu, brzoskwinia, stolarnia, zioła, lukrecja
Smak – dębowy i dymny, brzoskwinie, pieprz, grzanki z masłem i solą
Finisz – krótki, dębowy, torf i cytrusy
W trzech zdaniach: Nie jest to whisky specjalnie rozbudowana ale pewnie nikt się takiej nie spodziewał. Mnie zaskoczyła na plus swoją brzoskwiniową słodyczą, przyjemnym dymkiem oraz fajną dębiną. Bardzo przyjemnie i niezobowiązująco sączy się ją na urlopie, zapewne sprawdzi się także na grillowym stole. Za całkiem przystępne pieniądze mamy więc Bowmore 12 w wersji pro, która swoją szkocką odpowiedniczkę zjada na śniadanie. Good value for money? Indeed!
Opisywana dziś whisky została skomponowana z nietorfowych destylatów z lat 2009-2011 leżakujących w beczkach pierwszego napełniania po bourbonie, poddanych łącznie 5-cio miesięcznemu finiszowi w beczkach po Bordeaux. Brak filtracji na zimno, naturalna barwa oraz butelkowanie z naturalną mocą przy 56,1% ABV. Powstało ponad 20tys takich butelek więc trudno nazywać ją edycją limitowaną choć taki zapis znajdziecie na etykiecie.
Nos – bardzo ładny i słodki bukiet zdominowany głównie przez czerwone owoce. Są tu truskawki, lody waniliowe z gorącymi malinami, grzane wino, pastylki pudrowe, kawa, bryza morska i dąb
Smak – dobre, słodko – winne otwarcie jednak po chwili alkohol, dąb i młody destylat dają o sobie znać. Po dodaniu odrobiny wody whisky zmienia się nie do poznania. Jest wyraźna i przepyszna panna cotta, są jagody, czerwone pomarańcze, skórka chleba, solony karmel, kawa i tytoń wiśniowy
Finisz – średniej długości, maliny, tytoń, orzechy, pieprz
W trzech zdaniach: Panna Cotta w płynie! Nie zapomnijcie tylko o kropli wody. Nie jest to może najlepsza z dotychczasowych festiwalówek, jednak whisky na 87pkt za ~ 250 pln #zawszespoko, z resztą każda z poprzednich edycji festiwalowych miała wspólny mianownik jakim był świetny stosunek jakości do ceny. Dobre beczki, niezła złożoność i mimo braku torfu gdzieś jednak przewijający się charakter GS. Wyszło bardzo fajnie.
Opisywana dziś whisky to kombinacja pięciu beczek po Pedro Ximenez napełnianych w 1997 oraz 1998 roku. Wyboru beczek oraz ich kupażu dokonał Billy Walker. Mamy tutaj naturalną moc oraz naturalny kolor. Powstało 1600 takich butelek. Jest to batch#1 więc spodziewajmy się kolejnych podobnych propozycji.
Nos – czereśnie, skóra, pomadka, drzewo sandałowe, kakao, zamsz, eukaliptus
Finisz – długi, czekoladowy, szczypta chilli, świeża mięta i imbir
W trzech zdaniach: Ciekawa i rozbudowana whisky, która nie jest zdominowana słodyczą. Smak i aromat jest wytrawny i tak właśnie lubię. Dominują oczywiście czerwone owoce jednak głównie czekolada deserowa jak i kakao nadają tu ten wytrawny ton. Bez wątpienia jest to kompleksowa i niezła rzecz, ale… za te pieniądze wybrałbym jednak dwa dobre single caski z innej gorzelni. Oj byłoby w czym wybierać. Ba! Nawet trójpak Glendronach’a 21 OB postawiłbym wyżej 🙂 Tak więc jeśli masz okazję, to spróbuj i tyle. A jeśli masz fetysz na Glenallachie to szukaj butli.
Jest sukces. Zdążyłem ją pstryknąć i opisać przed wyzerowaniem, co dla mnie jako wielkiego fana serii RED jest nie lada wyczynem. Sprawdźcie jak wyszło!
Jest to już dziewiąte wydanie serii RED. Tym razem mamy do czynienia z beczkami po bourbonie oraz trzyletnią maturacją w beczkach po winie Malbec, pochodzących z prywatnej winnicy De Toren znajdującej się w RPA. Whisky ma naturalny kolor, nie była filtrowana na zimno i została zabutelkowana z mocą beczki. Na świat wydano 10000 butelek.
Nos – pastylki pudrowe, maliny, grillowany oscypek z żurawiną, ciasto z rabarbarem, morskośći dym
Finisz – długi ,torfowy, przeplatany słodyczą i delikatna kwasowością czerwonych owoców
W trzech zdaniach: Może nie najlepszy do tej pory ale na pewno solidny RED. Bardzo wyraźny wpływ beczki, który zaraz po odkorkowaniu butelki wydawał mi się wręcz za duży, cukierkowy, przykrywający czerwone serce serii. Gdy whisky nabrała trochę powietrza ukazała więcej wytrawnych i kwaskowych nut, które w przyjemny sposób zbudowały następujące po sobie warstwy. Jako ogromny fan tej serii zostałem zaspokojony. Polecam.
Powiem szczerze: byłem przerażony życiem, tym wszystkim, co człowiek zmuszony jest robić tylko po to bym mieć na jakąś strawę, kąt i odzienie. Dlatego właśnie nie wstawałem z łóżka i piłem. Kiedy pijesz, to świat nadal gdzieś tam sobie istnieje, ale przynajmniej na chwilę zdejmuje Ci nogę z gardła – Charles Bukowski „Faktotum”.
Edradour 2010 vW cask 389 pozwala się odciąć.
Prezentowana dziś whisky została wydana przez holenderskiego bottlera van Wees i reprezentuje serię The Ultimate – Cask Strength. Baczka typu butt pierwszego napełniania po sherry została zalana 17.11.2010, a butelkowanie z naturalną mocą nastąpiło 8.01.2020. Nie ma tu mowy o filtracji na zimno czy barwieniu karmelem. Z baryłki o numerze 389 powstały 644 butelki.
Nos – owocowy i wytrawny, jest skóra i są zakurzone książki, gałka muszkatołowa, wiśnie, polewa czekoladowa, suszone śliwki, pasta do butów, orzechówka.
Smak – nadal wytrawnie z lekką dawką słodyczy. Są cierpkie wiśnie, muffinki brownie, eukaliptus, ziele angielskie, figi, marcepan, rodzynki
Finisz – długi, dużo czerwonych owoców, świeża pomarańcza, eukaliptus
W trzech zdaniach: Wiele już przerobiłem tych młodych cask’ów z różnych destylarni i od różnych bottlerów. Edradour 2010 vW znajduje się u mnie w czołówce tychże właśnie. Młody, zaledwie 9-cio letni malt, który ma znamiona vintage i prezentuje bardzo solidny poziom. Whisky ta nie jest słodkim ulepkiem jak wiele obecnych wydań „modern sherry”, jest wielowarstwowa, wytrawna, a alkohol bardzo dobrze spełnia funkcję nośnika smaku. Super whisky, którą jeszcze rok temu można było kupić za dobre pieniądze choć obecna cena vs prezentowana jakość nadal nie wypada najgorzej.
Kilkerran 8 jest jak miłość…Pierwszy łyk to magia, drugi jest intymny, a trzeci już odruchowy. Potem zwyczajnie finiszujesz.
Znowu to zrobili.
Opisywana dziś whisky to kupaż minimum ośmioletnich destylatów leżakujących w beczkach pierwszego napełniania po sherry Oloroso. Butelkowanie z naturalną mocą miało miejsce 12.01.2021. Whisky ma naturalny kolor i nie była filtrowana na zimno.
Nos – konfitura z wiśni, eukaliptus, siarka, petrykora, skórzana skrzynka, magi, nafta, tytoń
Finisz – długi, wiśnia w czekoladzie, torf, pieprz i eukaliptus
W trzech zdaniach: Kolejna niesamowicie pijalna whisky ze stajni Glengyle. W odróżnieniu od poprzedniej ósemki (pisałem o niej tutaj ) obecna ma znacznie więcej kwasowości i siarki. Whisky nadal pięknie odzwierciedla charakter Campbeltown, jest uroczo brudna, szorstka, treściwa i nieprawdopodobnie wciąga. Ciężko się z nią rozstać. Nie próbujcie nigdy nalanego kieliszka nazwać ostatnim. Od nosa przez usta, na finiszu kończąc, bardzo dobrze prezentuje swoje walory. Łapcie póki jeszcze możecie za rozsądne pieniądze.
BENRIACH 2008 Exclusively Selected And Bottled for AL.CAPONE
Szkocja, Speyside
Jak świętować to hucznie! 🙂 Al.Capone Specjaliści od alkoholu postanowili uczcić dziesięciolecie istnienia firmy serią dziesięciu indywidualnie wyselekcjonowanych trunków. Pierwszą z nich była całkiem udana Benrinnes 2010 (jeszcze o niej napiszę), druga z powodu COVID-a jeszcze nie dojechała, za to trzecią z nich przedstawiam Wam już dziś.
Torfowa Benriach starzona przez 12 lat w beczkach po Pedro Ximenez i butelkowana z mocą beczki na poziomie 60,6% ? W to mi graj! Sprawdzam.
Opisywana dziś whisky powstała ze słodu jęczmiennego suszonego torfowym dymem. Destylacja miała miejsce 28 marca 2008. Maturacja w beczkach typu puncheon po Pedro Ximenez trwała dwanście lat. Butelkowanie oczywiście z mocą beczki i bez barwienia karmelem. Z beczki numer 4051 powstały 554 takie butelki
Nos – daktyle, wiśnie, ziemistość, lukrecja, powidła śliwkowe, delikatny dym , ślady popiołu i tytoniu , gorąca czekolada
Smak – rodzynki , mnóstwo gęstej słodyczy konfitur ze śliwek i wiśni, tusipect, eukaliptus , cukierki irysy. Całości dopełnia świetnie wkomponowany torf. Wow ależ ona jest pyszna!
W trzech zdaniach: Jestem pod wrażeniem! Bukiet zwiastował powodzenie ale to co się wydarzyło na języku totalnie mnie uwiodło. Ta whisky jest bogata, oleista i wielowarstwowa. Alkohol pomimo dużej mocy zupełnie nie przeszkadza, a jest doskonałym nośnikiem smaku i aromatu. Piłem wiele Benriach’ow w podobnym wieku, w różnych kombinacjach słodów i beczek, jednak ta selekcja Al.Capone jest dla mnie Topem! Bardzo udana whisky.
Przygotowani na lany poniedziałek? Dziś nie ma żartów i tylko amunicja z odpowiednią mocą może przeciwstawić się siłom wroga. Dziś łapię za kolbę Highland Park Cask Strength z mocą wyrzutu 63,3% i każdy kto się do mnie zbliży zostanie nieźle sponiewierany. Zaryzykujecie?
Opisywana dziś whisky to kombinacja beczek z dębu amerykańskiego oraz sezonowanych beczek po sherry. Whisky nie była filtrowana na zimno ani barwiona karmelem. Jest to pierwszy wypust z tej destylarni butelkowany z mocą beczki. Wiemy już też, że będą kolejne wydania.
Nos – tosty z masłem i miodem, lukrecja, bryza morska, muśnięcie dymu, brzoskwinie, drewno , sernik z rodzynkami, sporo gryzącego alkoholu
Smak – dużo miodu, skórka chleba , krówki mleczne , syrop klonowy, delikatny torf, nadal alkohol, ostry pieprz , kardamon
Finisz – alkoholowy , morski, karmelowy
W trzech zdaniach: Whisky od początku jest alkoholowa i bardzo agresywna. Wodą, lejcie ją wodą! Dopiero po odpowiednim zalaniu HP otwiera się ukazując duże pokłady miodu, karmelu i morskiej bryzy. Nie ma tu wielkiej złożoności ale można ją sączyć doszukując się jeszcze krówek, serniczka i brzoskwiń. Konia z rzędem jednak temu, kto w ciemno postawiłby tu na jakikolwiek udział beczek po sherry.
Dziecko Bena Curtisa The Single Cask narodziło się w 2010 roku w Singapurze. Od tego czasu bottler ten wydaje nie tylko szkockie malty ale również amerykańskie bourbony i whisky irlandzkie. Zawsze spotykamy się tu z naturalną mocą beczki oraz brakiem filtracji na zimno. Do tej pory produkty TSC były mi zupełnie obce więc kilka z nich postanowiłem poznać bliżej podczas degustacji online. Sprawdźcie jak wyszło.
Dużo zielonego jabłka , świeże drożdże, cytrusy, dąb, kruszonka, kajmak i płatni owsiane. Młody destylat jest wyraźny, whisky nie do końca ułożona, świeża. Nie ma tu głębi, nie ma polotu. Whisky do zapomnienia.
Bakaliowa whisky? W kontekście zbliżających się świąt może spełnić swoje zdanie i idealnie wpasować się na stół.
Są tu wyraźne orzechy, migdały, figi i rodzynki. Pojawiają się również nuty trawiaste, a także sporo karmelu kontrowanego skórką pomarańczy. Niestety tak jak w przypadku Linkwood’a jest nieco alkoholowo ale Dailuaine jest trochę lepiej ułożona.
Tropiki w akcji? Do żaru daleko jednak po słabym wstępie można się już miejscami zatrzymać i podumać. Mamy tu wanilię, brzoskwinie, creme brulee, zielone jabłka, papaję, mleko kokosowe i limonkę. Do tej pory najbardziej ułożona i dojrzała whisky ale nie ma co się dziwić bo okres maturacji musiał odbić swoje piętno. Pytanie tylko czy po 22 latach nie powinniśmy oczekiwać więcej ?
Jedyna whisky zbożowa w zestawieniu. Ta tutaj leżakowana przez 26 lat w beczce po bourbonie. Kawał czasu jednak wiemy bardzo dobrze, że w przypadku whisky zbożowych okres ten może nie wystarczyć by zadowolić wybrednego konsumenta.
Jest tu dużo kawy zbożowej, trawy cytrynowej, miodu oraz kwiatów. Gryzący alkohol, zmywacz do paznokci, dębina i cierpki destylat. Kolejny przykład na to, że grain poniżej 40 lat nie zrobi dobrze.
Na koniec najmłodsza w stawce bo zaledwie 6-cio letnia i jedyna przedstawicielka Islay.
Zaskakująco dużo cytrusów na starcie, tarta cytrynowa, dawka popiołu i tytoniu. Jest również opalane drewno, wanilia, brzoskwinie i pieprz. Taki młokos dał mi tyle pozytywnych bodźców? Tak to możliwe i jest to dla mnie top młodych CI jakich dane mi było do tej pory spróbować. Biorąc pod uwagę ogromną popularność tej destylarni wśród niezależnych bottlerów musicie traktować to jako duży komplement i polecenie zarazem.
Moja ocena 6/10 – 88/100
W trzech zdaniach: Przegląd The Single Cask uważam jako udany. Choć pierwsze pozycje pozostawiały wiele do życzenia to ostatnie dwie pozycje zamknęły line-up dużym zadowoleniem. Od podstaw do spełnienia. Bardzo nierówno ale warto obserwować co będzie się działo dalej. Zostawiam pinezkę i śledzę. Dzięki za miłą atmosferę i interakcję godną degustacji online. Obyśmy szybko mogli spotkać się live.
#mike
Zdjęcia dzięki uprzejmości i za zgodą The Single Cask PL
Jeśli krajobrazy są stanami duszy to czym jest whisky, która te najpiękniejsze z nich skrywa pod korkiem?
Przenieśmy się na farmę James’a Browna by znaleźć odpowiedź na to pytanie.
Octomore Farm – Niesamowicie mnie do Ciebie ciągnie, wieś ?
Opisywana dziś whisky została zabutelkowana dla James’a Browna i reprezentuje serię Octomore Farm. Destylacja tej szkockiej miała miejsce w listopadzie 2009 roku, a maturacja trwała do listopada 2019 roku. Destylat cały ten czas spędził w baryłce po bourbonie. Z beczki #3256 powstało 208 butelek o naturalnej mocy.
Nos – bardzo organiczny, z dużą ilością wanilii i torfu. Pachnie ciepłą tarta cytrynową z serkiem mascarpone i wiejską pasieką. Jest również powiew morskiej bryzy i zapach mokrej gleby tuż po deszczu.
Smak – gęsta i oleista z dużą ilością cytrusów, wanilii i soli morskiej. Oprócz przewijającego się cały czas torfu jest również dużo słodyczy nektarynek, żółtych jabłek i miodu. Mamy też pajdę wiejskiego chleba…mniam!
Finisz – długi, dymny i torfowy, miód i pieprz cayenne
W trzech zdaniach: Uwodzicielska, wciągająca i relaksująca. Jest treściwa, pełna intensywnych smaków i aromatów z elegancko ukrytym alkoholem. Dużo organicznych wręcz wiejskich nut, które tworzą niesamowite krajobrazy w głowie. Whisky to stan duszy. Też.
